Kızın Evindeyiz, Az İşim Var..

Üniversiteye başlayalı 3 ay olmuştu. üniversitede tanıştığım ilk arkadaşlarımdan biri olan Emir’le okulun bahçesinde oturuyorduk. Emir, ilk bakışta gayet akıllı, mantıklı ve düzgün bi tip gibi görülse de, o gün bunun böyle olmadığını ben de acı bir şekilde anlayacaktım. Yine her zamanki gibi oturmuş laflıyorduk. Ama Emir’de bi farklılık vardı. Bi türlü rahat olamıyordu. Başlarda “acaba bişeyin üstüne mi oturdu bu çocuk?” diye içimden geçirdim. Ara sıra yanıma biri oturacağı zaman kıçının altına kola kutusu neyin koyma gibi cıvıklıklarım vardır. Ama o gün öyle bişey yapmamıştım.

                  Baktım bunun lafa gireceği yok, ben girdim. “Olum başına kötü bişey mi geldi, bak burası Beyazıt, ortalık zenci dolu. Olabilir yani. Varsa bi sıkıntın anlat, benden laf çıkmaz” dedim. “ya bi siktir git allasen” dedi, gülüştük. Açılıp anlatmaya başladı.

              Meğersem, uzaktan akıllı başlı biri gibi görünen bu denyo, internetten tanıştığı bi hatunla muhabbeti baya ilerletmiş. İlerletmiş ilerletmesine ama, ibnenin evladı günlerce konuştuğu kıza kendisi diye benim fotoğraflarımı göndermiş. Yanlış anlamayın ha, çok “Tarık Akan” bi tipim olduğundan değil, korkmuş pezevenk. Etrafında kızmayacağını, affedeceğini düşündüğü tek kişi de ben olduğum için yapmış bunu. İki gün sonra buluşacaklarmış. Mekan, saat herşey belirlenmiş .

Bi süre iyicene küfredip sinirimi boşalttıktan sonra, “peki ya kız sana fotoğrafını gönderdi mi?” diye sordum. Göndermiş.  Elindeki laptopu açıp, bana kızın resimlerini gösterdi. Ancak, bu işte bi terslik vardı. Ben bilgisayar koltuğunda oturmaktan götü bostana dönmüş, evde kalmış kız kurusu bi tip beklerken, bir afet-i devranla karşılaşıvermiştim. Baştan “yok lan, bu kız da seni keklemiş.manyak mısın amınakoyim sen, akıl var mantık var” falan desem de, bi yandan da diğer ihtimali düşünüp, gidip buluşmaya karar verdim.

Ve nihayet büyük gün gelmişti. Buluşma yerine gidip beklemeye başladım. Üstümüzde ne olduğunu biliyorduk sadece. Büyü bozulmasın diye şimdiye kadar telefonda bile konuşmamışlar. Neyse, cinlik edip tuvaletlerin oradan  masaların olduğu bölümü gözlemlemeye başladım. Meğer aynı anda beni de gözlemleyen biri varmış. Derken  gözlerimde iki adet el, on adet parmak hissettim. Ama ne parmak… bi ara sapık zannetti de güvenlik görevlisi geldi sandım, öyle büyük parmaklar. Ve sevgili gönül dostları, yüzümü çevirmemle o ilk aklıma gelen tipi karşımda görmem bir oldu. Ben diyeyim 105, siz deyin 110 kilo, 1.55 boyunda ve de alabildiğine çirkin bir kız vardı karşımda. Tam manasıyla göte gelmiştim…

 Artık yapacak bir şey yoktu. Ama kalkıp gidemedim de hemen. Bi süre oturup boş boş konuştuk. Neden başkasının fotoğrafını gönderdiğini sordum. Duygulandı birden, gözleri doldu. “Ben, aramızda başka türlü bir bağ oluştu sanıyordum, dış görünüş bu kadar mı önemli aşkım” dedi. Emir denen amcıkağızlı arkadaşım kızla çoktan “aşkım” lı konuşmaya başladığından birbirimize “aşkım” diyorduk. Konuşmalarımızdan çıkardığım kadarıyla kız gayet iyi niyetli ve saftı. Onu orda o şekilde bırakamazdım. Bişeyler yapmam gerekliydi. Kız daha iki gün önce bi yakınlarını kaybettiklerinden bahsedip hüzünlendi. Bunu üzerine şöyle girdim lafa:

-     Ama yapma aşkım, var mı böyle kendini bırakmak.

+    Nasıl salmıyayım aşkım ya, kolay mı.

-    Bak böyle durumlarda dedemin bir sözü vardır. Hep kendime onu söylerim.

+    Nedir?

-    “Takmldijlerimgerttymınakyul”

+    Ne ? hiçbişey anlamadım aşkım.

-    Derdi ki: “Takmldijlerimgerttymınakyul”

+    O ne be?

-    “Takma dişlerimi getirin amınakoyim” demeye çalışırdı, konuşamazdı tabi onlar olmadan.

+    Ya aşkım ne diyosun sen allahaşkına.

-    Ya canısı bırak onu bunu da, bak köşede yeni bi çiğ köfteci açılmış, öğrenciye indirim de var. Gel bi oraya gidelim, ama yarım saatte yiyelim ki aktarmayı kaçırmayalım.

+    …

-    niye sustun aşkım?

+    şey… yok bişey… tamam gidelim.

-    aktarmadan arttırdığın parayla bugün bi ekmek alırsın aşkım, düşünmek lazım bunları.

+    alınıyo mu onunla ekmek?

-    Normalde alınmıyo  ama “ya abi yarın getirsem olur mu yanımda yok şuan” falan derken veriyo onlar. Ertesi gün başka biyerden alırsın. Böyle  gider bu.

+    İnanmıyorum sana emir ! gerçekten yapıyo musun bunları?

-     Hehheh, ne sandın kızım, saf gibi gözüksek te, bizim de var cinliklerimiz.

Tüm bu konuşmalara rağmen baktım ki yeterli olmadı, masada duran bütün  kürdanları cebe atıp, peçetelerin olduğu kutuyu da çantama sığdırmaya çalıştım. Bu hareketimden sonra benden iyice tiksinmişti… Ama hala bırakmak istemiyordu. Ama ben kararlıydım, ne yapıp edip bu işi bitirecektim. Hesabı ödemeye giderken  kasada duran limon kolonyasını alıp, yarısını kafama, diğer yarısını da elime sıktım. Hemen arkasından da çocukluğumuzun ünlü “makarena dansı”nı yapmaya, ve aynı zamanda “hilkurellariyle makarena !!.” diyerek şarkıyı söylemeye başladım. Herkes bana bakıp gülüyordu, ama umrumda değildi. Ben sadece bu durumdan kurtulmayı düşünüyordum. Tam hesabı ödeyeceğimiz sırada kulağına eğilip “şimdi 3 deyince aşağıdaki yola doğru yardırmaya başlıyoruz, 20 lira verilir mi lan” dedim ve “ih heheheh” diye sırıttım. Yüzüme doğru baktı ve:

+   Hastasın sen. Şurdan alır mısınız hesabı.

-   Hehe,yok ya bağırsakları bozmuşum biraz. Sağolasın, kesene bereket.

+   Aptal !! gidiyorum ben.

-   Nereye yahu, daha bize giderdik.

+   Allah belanı versin!

Diyerek çekip gitti. Ben de zafer sarhoşu olmuş bi şekilde evimin yolunu tuttum. Mutluydum, çünkü karşımdaki insanı üzmeden, işi bir şekilde bağlamayı başarmıştım. Yolda Emir aradı. Tam ana avrat küfredicekken aklıma daha mantıklı bi seçenek geldi:

+   Alo, noldu lan, nasıl geçti?

-   Çok iyiydi olum, kız bayıldı bana.

+   Hadi ya.. nerdesin şimdi?

-   Kızın evindeyiz, az işim var, arıycam ben seni sonra..

+   Kadri!!  Lan !!  alo !!!

-   Kapatmam lazım, hadi öptüm.

+   lan, bi dur..

-   ÇAT!..